Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Οι Avengers, o Joss Whedon και η αποθέωση της απενοχοποιημένης περιπέτειας


Έχεις τις προσδοκίες στον Θεό, είσαι έτοιμος για την μεγάλη απογοήτευση από το hype τεσσάρων και χρόνων, μπαίνεις στην αίθουσα του κινηματογράφου σαν γνήσιο fanboy και 142 λεπτά μετά, μάντεψε. Χρειάζεσαι οπωσδήποτε οξυγόνο για να αντέξεις το σοκ από τον ενθουσιασμό του τελικού αποτελέσματος. Ναι, χωρίς πολλές περιστροφές, οι Avengers του Joss Whedon είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει ποτέ στον τομέα της super-hero fantasy στην μεγάλη οθόνη και μάλλον γενικότερα στον τομέα της action ταινίας τα τελευταία χρόνια. Και με διαφορά κάποιων επιπέδων μάλιστα.


Αποτελώντας οργανική συνέχεια των Iron Man, The Incredible Hulk, Iron Man 2, Thor και Captain America: The First Avenger και σηματοδοτώντας το πρώτο ουσιαστικά crossover έργο στον κινηματογράφο, το Avengers είναι μεγάλο, φασαριόζικο, εντυπωσιακό, αστείο, με σεβασμό πάντα στον θεατή και την νοημοσύνη του και ιδιαίτερη αγάπη για τον geek πληθυσμό. Παράλληλα, δημιουργικά αποτελεί ξεκάθαρα παιδί του Joss Whedon, με εξαιρετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, πηγαίο χιούμορ που δεν στερεί τίποτα από το μακελειό της δράσης και διαρκές build-up που ξεπερνά και την ίδια την ταινία, με ένα mid-credits φινάλε που σπρώχνει το franchise στο μέλλον και την καρδιά των κομικόφιλων στο υπερπέραν.

Η πλοκή είναι βασική. Ο Loki (Tom Hiddleston), ο μηχανορράφος αδερφός του Thor, έχει στην κατοχή του το Τεσσαράκτιο, ένα όπλο αστείρευτης ενέργειας που θέλει να το χρησιμοποιήσει για την κατάκτηση του κόσμου. Τότε, ο Nick Fury (Samuel L. Jackson) και η S.H.I.E.L.D. συγκεντρώνουν, σε μία αναμέτρηση μέχρι το τέλος ενάντια σε πεισματάρηδες ημίθεους και πολεμοχαρή εξωγήινα πλάσματα, τους μεγαλύτερους (ή και όχι) υπερ-ήρωες του κόσμου: τον δισεκατομμυριούχο, επιχειρηματία, playboy και φιλάνθρωπο Tony Stark aka Iron Man (Robert Downey Jr), τον Steve Rogers, πρώτο πετυχημένο πείραμα του προγράμματος του Υπερστρατιώτη aka Captain America (Chris Evans), τον Δρα Bruce Banner και το πράσινο θυμωμένο alter ego του, τον Hulk (Mark Ruffalo), την Ρωσίδα υπερκατάσκοπο Natasha Romanoff, με το δολοφονικό κορμί, τα πιστολάκια της που κάνουν πίου πίου και τις θανατηφόρες ικανότητές της στην μάχη σώμα με σώμα (Scarlett Johansson), τον Νορβηγό θεό του κεραυνού Thor (Chris Hemsworth) και τον Clint Barton, δεινό τοξότη και χειριστή όλων ειδών των βελών (Jeremy Renner). Αυτό το ετερογενές μείγμα ανθρώπων θα πρέπει βέβαια να ξεπεράσει τις εσωτερικές εντάσεις μεταξύ των μελών του αν θέλει να υπερισχύσει εναντίον του Loki και των Chintauri, αλλά τι σόι πόνημα του Whedon θα ήταν αν δεν είχαμε αυτές τις διαρκείς κόντρες, που ρίχνουν φως στην προσωπικότητα του καθενός και την αποδομούν, αφήνοντας εξωτερικά το περίβλημα του παντοδύναμου σούπερ-ήρωα αλλά εξανθρωπίζοντας ή/και αποδομώντας την αλώβητη περσόνα τους. Ο Downey Jr παραμένει καυστικός και απολαυστικός, με τις περισσότερες στηλιτευτικές ατάκες να εκτοξεύονται από αυτόν, οι Hemsworth και Evans είναι eye-candy όπως πάντα, ο Ruffalo ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο socially awkward και μια κινούμενη βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, η Johansson επιτέλους δείχνει πόσο ικανή είναι η ηρωίδα της στο κόψιμο κώλων και ο Renner (ο πιο υποτιμημένος σε screen time) είναι περισσότερο υποστηρικτικός αλλά με πολλές υποσχέσεις για την συνέχεια του franchise.

Το Avengers είναι αυτή η απενοχοποιημένη περιπέτεια που δεν έχει στόχο να το παίξει έξυπνη ή βαθυστόχαστη που όμως απευθύνεται σε νοήμονες θεατές, έχοντας πλήρη επίγνωση του ρόλου της και της υποχρέωσής της να διασκεδάσει το κοινό της. Είναι πραγματικά θαυμαστό αυτό που δημιούργησε ο Whedon, το οποίο δεν καταρρέει κάτω από το βάρος των στουντιακών απαιτήσεων και παράλληλα συμπορεύεται με το όραμά του ως δημιουργός, φαντάζοντας ως λογική συνέχεια της πολύχρονης πορείας του τόσο στον χώρο της τηλεόρασης, του κινηματογράφου αλλά και των κόμικς. Γι΄αυτό, ξεχάστε τα αστεράκια και τις λοιπές αξιολογικές χαζομάρες. Τρέξτε να το δείτε, άνθρωποι! Α, και μην σηκωθείτε αμέσως μόλις ξεκινήσουν να πέφτουν τα credits, οι παλμοί της καρδιάς των ενήμερων κομιξικά θα εκτοξευθούν εκτός ορίων. Και μία προσωπική παράκληση, κύριε Whedon. Μην ξεχάσετε την Jessica Drew στο νούμερο δύο. Ευχαριστώ.

2 σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...